Willem Elias
It is sometimes said that one has to step into a painting and go for a walk in it; a narrative walk in figurative imagery and a meditative one in abstract art. The works by Stéphanie Leblon invite you to jump in and let yourself float, telling and musing at the same time, providing fertile ground for the raft of experiences that is, ultimately, human life.
Everything seems to be silently in motion and deeply grounded; not storms but light swells, a blissful experience as I imagine angels on clouds to be. Under our feet the ground is not fixed, everything still seems able to shift unpredictably in any direction. Freud called it the “oceanic feeling”, the inseparable bond with the world as a whole. The connection with the religious is clear. With Leblon this stays very grounded, life affirming, not mystical. This term appears in Freud’s ‘Civilization and its Discontents’, and it is also appropriate for the art work of Stéphanie. The suggestion of comfort turns eventually into a discomfort, an ‘Unheimlichkeit’ as he calls it, a feeling of not belonging. Leblon presents this all-encompassing unsteadiness with a swift moving line and a color palette that plays with the ambiguity of this experience: wild and subdued at the same time.
Men zegt wel eens dat men in een schilderij moet binnenstappen om er een wandeling in te maken, een narratieve bij de figuratieve beelding en een meditatieve bij de abstracte kunst. De werken van Stéphanie Leblon (°1970) nodigen uit om erin te springen en je te laten drijven, vertellend en mijmerend tegelijk, voedingsbodems voor het vlot vol ervaringen dat de mens uiteindelijk is. Alles schijnt met diepe gronden stil in beweging te zijn, geen stormen maar lichte deiningen, zalige ervaringen zoals ik me de engelen voorstel op de wolken. Onder de voeten is de grond niet vast, alles lijkt nog wispelturig alle kanten op te kunnen.
Freud noemde dat het “oceanische gevoel”, de onlosmakelijke verbondenheid met de wereld in haar geheel. Het verband met het religieuze is duidelijk. Bij Leblon blijft dit zeer aards, levensbeamend, niet mystiek. Deze term komt voor in zijn ‘Het onbehagen in de cultuur’, en dat is ook toepasselijk op het werk van Stéphanie: de voorgestelde behaaglijkheid slaat uiteindelijk om in een onbehaaglijkheid, een ‘Unheimlichkeit’, noemt hij dat, een zich thuis niet thuis voelen. Deze wankelbaarheid van alles brengt Leblon in een zeer vlot bewegende tekenlijn en een kleurenpalet dat speelt met deze dubbelzinngiheid van de ervaring: wild en gedempt tegelijk.